بَچّه بزگر
دخترِ سَالار دل مو مَایه تو یار مو بَاشی
مو گرفتار تو بَاشم تو خریدار مو بَاشی
هر چه بَاداباد مَه گویم که تور مام از دل و جو
عاشقِ زار تونُم مَایم تو غمخوار ِ مو بَاشی
دل مو مَایه پشتِ تَخبو هو نِشینُم روبرو تو
ماه رو پَی نوم کنه شمع شبِ تارِ مو بَاشی
مرغ زیرک شُم بِنالم حق زنُم شَوسِر درختو
گوش وَاواز وچَش وَر راه و بیدارِ مو بَاشی
مایم از بونِ بلند بینم تو رَه تو باغ و صحرا
خور نِشودُم بلکه تو رَاغِب بدیدار مو بَاشی
مه بزرگور رَی کنم بُر خَواسگاری وَرسِراتو
كاشكِ تو دل خو، تو هَم نَرمَوكِ خَواستار مو بَاشي
مَه بيام شالِ علف وَر دَارم از سَر شونه يِ تو
تا سبکبار شی، میون کوچه جلو دار مو بَاشی
صبح زود خود هم بِرِم وَر سِر زمینون زعفرونی
تو گل خوش رنگ و بوی زعفرو زارِ مو بَاشی
مالِکِ جونِ مُنی عُمرِ مُنی اِی جونِ شیری
مَه مو بزگر بَاشم ای دلبر تو بَادار مو بَاشی
سِر نَسق فریاد کنم سِر بَرغ خود تو اَو بگیرم
تو صدا وَسِرخونی، تو باغ، اَودار مو بَاشی
شَو که مَه سِر تاسِ بُل تو کوله تا صبح بُل بِتازُم
دل مو تا هوش واکنه اَجید و هوشیار مو بَاشی
فصل گُورونده که مَه گندم بکارم تو زمینو
تُبره پر گندم کنی بُرمو، مددکار مو بَاشی
سِر درو زارِ شما از خوشه چینی، عار دَارُم
مَه دروگر بَاشم و تو قَوده وَردارِ مو بَاشی
مَه کُنُم پشته کشی رو هم رِزُم کوتِ پَخَل رَ
هونشینی پَهلِ جو خرمه نگهدارِ مو بَاشی
جُفتِ گَو وَ خَرمه بَندُم پَشتِ دروازه بچرخم
بُرتو چَار بیتی بخونم تو هَوا دارِ مو بَاشی
تا نِماشُم خَرمه رِ وَهَم کُنُم شَی باد بَندُم
چَک زَنُم خود چَار شاخ سِرخَرمه سَالار مو بَاشی
تو دَخوشی خَرمه پَازُم تا سحر زِر نورِ مَفتَو
گندمور هَم بِز کُنُم تو نَاظِرِ کارِ مو بَاشی
خود مژان چَشِ خو وَارویُم قشنگ شَی بادِ خَرمه
کوهِ کاهِ وَررِزُم حیرونِ کِردارِ مو بَاشی
خر بِیَارم کاه و گندم بار کُنُم خروار به خروار
مُشرِفِ زحمت کشید و دَخلِ اَنبارِ مو بَاشی
شَوکه حَیوونور هَمه از پَی دِرو وَ خونه اَرُم
تَو دَ فِکر اَذِقِ گُسَبندِ پَلوار مو بَاشی
مثل مارِ کشته از صحرا بِیایُم گُشنه تُشنه
نون و اَو حاضِر کُنی یارِ وفا دار مو بَاشی
جومه شویی خونه وَاروئی غذا بُرمو نَسَق دی
کاسِه ی آشِ مِیون سُفره ی قَلمکارِ مو بَاشی
تونِ کرباسِ بِبَافی بُر خو پَاچینِ بِبُرّی
جومنون خور نو کنی ور تنگِ اَهار مو بَاشی
یَه تغارِ آرد بُرمو نو کنی ای بارِک اله
روز و شو زحمت کشی خونه سِرَادارِ مو بَاشی
روز بد هرگز نبینی جونِ تو بَاشه سلامت
وختِ مو بیمار بَاشُم تو پرستار مو بَاشی
فصل بیکاری بِرِم یاوَر مَشَد یاوَر مَزار و
تو سوارِ کوله بارِ رخشِ رَهوارِ مو بَاشی
هر چه مَاستُم وی مِگُفتُم او فقط وَگوش مِچِند
عَاقبت گُفتُم مگر دل تو نِمَه یارِ مو بَاشی
گفتِ قربون تو مِشُم بهتر که تو بزگر نَباشی
بزگری ر بگذار اگر مَایی که دلدارِ مو بَاشی
وَی معاضد گفت مو بَچّه بزگرُم پَابندِ کِشمو
تا مو بَاشُم کدخدا بَاید تو پَاکارِ مو بَاشی
《محمد حسن معاضدی》
یادِ او روزو بِخیر
یادِ او وَختو که تو کِشمو غلوم بور فیک مِزه
هردم از دیوال باغ پسته ای جُفتیک مِزه
اَویِ وَرجو داشتِ تو باغ خود کنیز و قد بلند
دختَره مثلِ چَقوک دَوری مِگَشت جیک جیک مِزه
پا درختِ توت کنیزو هیِ مِچرخوند بَا کنُوک
از کِلا به نَخِ اَهار دَاده ره وَر دیک مِزه
تا غلوم بور وَی مِگفت مَایی بیام قربون توشم
سَردَپُش منداخت کَلَک باز وَرزَمی سَر دیک مِزه
بور دو مشت عنّاب غلوم انگشت اور لیليک مِبرد
دختره ی بی رو رَدا ایساخ وَری پُلتیک مِزه
یادِ او وَختو که عشق و عَاشقی خَرجِ نِداشت
بُر عروس خَواسکار خوره وَرکیسه یِ پُختیک مِزه
ما خُو پُختیک هم نِداشتِم یادِ او روزو بخیر
وَرعبث نو مگُفتِ ما دست وَر کُل تاریک مِزه
حال و روزِ مردُمو بهتر نَبُد از حالِ ما
هَاجر و لُمبَاره هم چرخ وَرَّد شُختیک مِزه
یادِ او وَختو که بُریَه جَوز وَرشاخِ درخت
هَی کلوخو کَاسه سنگی سنگ به سنگ کَانیک مِزه
بُر دو و مثقال سوز مه یِ تَمبو پسر حیدر قلی
دستِ اِسپَفتو خو صد بار وَامِلِشت توخیک مِزه
پِیخ آردِ جُوی تَه کندیکِ ما بُد از قدیم
دزد بی انصاف مِرَفت یکسر خورَ رکَند یک مِزه
نون قروت تو سفره ی بی بی قمر سلطان نَبُد
پیر زنوک دِندو نداشت وَرکشته توت اَریک مِزه
دورِ لاشِ گوشتِ بُز جنگِ اُرُس وَر پا مِشُد
مَمَّدو بُز کش تَشَر وَرترک و وَر تَاجیک مِزه
هر که دَه شِی پول وَ پَادويِ قصابی مداد
وَر دل و جون خو کباب بَرّه و گُرجیک مِزه
یاد او شُویو که تو پَسکیچه یِ تاریکِ عشق
راه دل مور او قَرِشمال کمر باریک مِزه
《محمد حسن معاضدی》
سَرِ کوچه شمار دیدُم ببَخشَی
کَموکِّه اُونجَه وَاستیدُم بِبَخشَی
سلام کِردُم ولی از ته گلو خُو
هوا یخ بُو مِلَرزیدم بِبَخشَی
میو ن ، چادِر بُدَی اما از آخِر
کِلَپّ و لَو شُمار دیدُم ببخشی
شما ،کُفری بُدَی اما چه فَیدَه ؟
مُو تَه دل خومِخَندیدم ببخشی
مِپِندارُم شماهم دل شما مَست
میون کوچه مِرقصیدم ببخشی
به یَکهُو دِر سِرا وا شُد وَویلاه
به قُرعُومرگ خُوردیدم ببخشی
مو از نَه نِه ی شما دلخور نیایم
ولی خَیلِه بترسیدُم ببخشی
هَفَش تا فاشِ جیشتِ وَمُو دادَن
که حالِ خو ر نِفَهمیدم ببخشی
مو وَر دورِخُو مثل پَل پَلیسکِه
هَموجوری مِچَرخیدم ببخشی
مو و اُونو و خاک اِنداز و جارو
سه چارروز وُرمِلَنگیدُم ببخشی
از آخِر هم شما پا پِش گذاشتَی
و گر نه وَا مِجرتیدُم ببخشی
خدا عمرِ بده نَه نِه ی شما رَ
شُمار وَر نه نه بخشیدم ، ببخشی
نظـــــــر یـــادتـــــون نــــــره
صفحه قبل 1 صفحه بعد